Po raz pierwszy kościół w Czerńcu (niem. Schwarzau) wzmiankowany był już w roku 1240 i prawdopodobnie wówczas też założono przykościelny cmentarz.

Reklama

Następna notatka mówiąca o miejscowej świątyni pochodzi dopiero z roku 1376 i kościół ten przetrwał do roku 1734, kiedy to uległ zniszczeniu wskutek pożaru. W drugiej połowie XVIII wieku odbudowy świątyni podjął się ówczesny właściciel dóbr rycerskich w Czerńcu, królewski radca sądowy Heinrich Gottlieb Nickisch von Rosenegk, który w latach 1764 – 1794 był starostą w pobliskim Lubinie. Budowę nowej ewangelickiej świątyni zakończono w 1794 roku.

Obecna świątynia jest to jednonawowa budowla z kamienia i cegły, otynkowana, wzniesiona na rzucie ośmiobocznym z niewydzielonym prezbiterium. Znajdujące się na osi dłuższej główne wejście do świątyni akcentowane jest dwoma prostymi kolumnami bez głowic. Otwory drzwiowe są o wykroju prostokątnym, natomiast otwory okienne o wykroju odcinkowym. Fasady świątyni dzielone są skromnymi zdobieniami w postaci płaskich pilastrów oraz opasek okiennych wykonanych w tynku. Budynek świątyni nakryty jest ośmiopołaciowym dachem ceramicznym.

W dosyć skromnym wnętrzu świątyni zachował się drewniany ołtarz z około 1830 roku z krzyżem ołtarzowym z II połowy XVI wieku, klasycystyczna chrzcielnica z początków XIX wieku, a także obraz późnorenesansowy, prawdopodobnie szkoły włoskiej przedstawiający Ostatnią Wieczerzę. Na uwagę zasługuje także renesansowe epitafium z 1582 roku, poświęcone zmarłej w wieku ośmiu lat, Annie von Stosch.

Zabytkowa dzwonnica z 1794 roku

Nie opodal kościoła znajduje się drewniana dzwonnica, która pochodzi czasów odbudowy świątyni (ok. 1794 rok). Drewnianą konstrukcję budowli wzniesiono na ceglanej podmurówce o rzucie kwadratu. Zwężająca się ku górze bryła dzwonnicy zwieńczona jest ośmioboczną wieżyczką z otworami okiennymi o wykroju pełnym. Całość budowli zakończona jest oryginalną kopułą krytą gontem.

Tekst i rysunki Henryk Rusewicz

https://sites.google.com