Wieś była wzmiankowana już w 1245 roku jako Camblovici, następnie Comorovo (1267), Camblowo (1289), 1300 roku jako Camblowitz Cambilwicz, Cambilwitz (1366), Cammełwitz (1580), Kammelwitz (1679), Cammelwicensi (1687/88), Camelwitz (1765), Cammelwitz (1787, 1814, 1886 – 1945), Kammelwitz (1908 – 1945), Kębłów (po 1945).

Reklama

Przez badaczy i znawców Kodeksu Dyplomatycznego Śląska Kębłów został zidentyfikowany ze wsią Comorovo wchodzącą w roku 1267 w skład dóbr klasztoru w Trzebnicy. Około roku 1289 rycerz Pribko Cristoborowicz przeprowadzał lokację Kębłowa na prawie niemieckim.

W czasach nowożytnych istniało na terenie wsi wolne sołectwo, którego właścicielem był George von Keil (+ 1679). Po jego śmierci sołectwo to dołączono do jednego z dwóch dominiów znajdujących się na terenie wsi w 2 połowie XVIII w. na terenie wsi znajdowały się głównie gospodarstwa zagrodnicze. W XVI w i w 1 poł. wieku XVII dobra w Kębłowie należały do Lorenza von Braun (1591) i Caspara von Braun (1647).

W XVII wieku znajdowały się na terenie wsi dwa dominia, z folwarkami górnym i dolnym. W roku 1667 górny folwark należał do Christopha Friedricha von Rothkirch, a dolny – do Christopha von Sack. Następnie dolny folwark stał się własnością rodziny von Langenau, a w końcu XVII wieku należał do Er­nesta Balthasara von Briesen. W roku 1709 oba dominia połączono pod zarządem Sigismund Adolf von Briese, który w roku 1759 sprzedał swe dobra radcy finansowemu Karlowi Emanuelowi von Haffstädt. Karl Emanuel posiadał je jeszcze w roku 1763. Założył też w Kębłowie, fabrykę fajansu, która jednak ze względu na konieczność przywożenia materiału z daleka upadla. W roku 1773 dobra sprzedano baronowi von Kottwitz. W roku 1782 włościami zarządzał jego syn, który odstąpił je Ernstowi von Prittwitz. Ten ostatni posiadał dobra jeszcze w roku 1787. W roku 1814 ich właścicielem hrabia von und zu Dohna.

Kolejnymi posiadaczami dóbr byli: Hans Wallrath von Biela (1830), Aleksander von Massow (1867), Bruno Schön von Mutzenbecher (ok. 1889 – 1921), Ostatnim właścicielem był Robert Scherff od 1926 do 1937 roku. W latach 1926 – 1937 prowadzona była na terenie dóbr hodowla rasowych koni i rasowego bydła.

Zabytki

Do naszych czasów nie zachował się żaden z obiektów o charakterze zabytkowym. Niewątpliwie najciekawszym był nieistniejący już pałac. Siedziba szlachecka w Kębłowie istniała już co najmniej w końcu XVI w. Jej istnienie potwierdzone jest dla połowy następnego stulecia. W 1667 roku właścicielem był Christoph Friedrich von Rotkirch. Jeszcze około 1787 roku był to drewniany budynek. Nie wiadomo, kiedy powstał dwór murowany, który został osta­tecznie przebudowany w roku 1897.

Pałac założony na planie wydłużonego prostokąta usytuowany był w południowo wschodniej pierzei folwarku i zwrócony fasadą ku dzie­dzińcowi folwarcznemu. Był to wydłużony, dwukondygnacjowy budynek nakryty da­chem łamanym. Przy narożnikach pałacu znajdowały się cztery cylindryczne alkierze ze stożkowymi hełmami. W centrum elewacji frontowej mieścił się ryzalit z portalem, zwieńczony trójkątnym szczytem z zegarem. Nad szczytem znajdowała się czworoboczna wieżyczka z ostrosłupowym hełmem. Budynek utrzymany był w stylu neorenesansu z elementami neoklasycyzmu.

Kłębów był kiedyś atrakcyjną i piękną, lokalną miejscowością wypoczynkową. Niestety, piękny i okazały pałac już nie istnieje, a na jego miejscu wzniesiono dwa budynki mieszkalne oraz pomieszczenia gospodarcze. Z dawnego założenia pozostały resztki wspaniałego, ale bardzo zaniedbanego dziś parku oraz ogromne zabudowania folwarczne, które jeszcze w 1924 roku poddano gruntownej renowacji.

Tekst i rysunki Henryk Rusewicz