1.Czy uważasz, że twoje dziecko jest uzależnione?
2.Czy koncentrujesz swoje myśli, uczucia i zachowania wokół uzależnienia dziecka?
3.Czy odczuwasz lęk, gdy twoje dziecko jest zbyt długo poza domem?
4.Czy uważasz, że musisz całkowicie poświęcić się pomocy uzależnionemu dziecku?
5.Czy czujesz się źle, gdy twoje ją dziecko odrzuca?
6. Czy masz nadzieję, że uzyskasz kontrolę nad uzależnieniem dziecka?
7. Czy tracisz poczucie własnej wartości, gdy nie ma pozytywnych zmian w zachowaniach twojego dziecka?
8. Czy często myślisz, że dziecko bez twojej pomocy umrze?
9. Czy izolujesz się od bliskich i rezygnujesz z poznawania nowych osób?
10. Czy często rezygnujesz z własnych potrzeb?
11. Czy łatwo zapominasz o krzywdach wyrządzonych ci przez dziecko pod wpływem narkotyku?
12.Czy czujesz np. niepokój i rozdrażnienie, gdy dziecko przestaje brać?
13. Czy przez ponad rok próbujesz samodzielnie rozwiązać problem uzależnienia dziecka?
14. Czy myślisz, że twoje dziecko bez twojej pomocy umrze?
15. Czy czasem zdarza się, że pod naciskiem dziecka robisz coś dla „świętego spokoju”?
16.Czy wobec znajomych ukrywasz lub bagatelizujesz problem uzależnienia dziecka?
17.Czy zdarzają ci się ataki złości i agresji powodowane uzależnieniem twojego dziecka?
18.Czy z powodu uzależnienia dziecka bierzesz czasem środki uspokajające?
19. Czy uważasz, że tylko ty potrafisz czuwać nad wszystkim?

20 .Czy zdarzają ci się stany: zniechęcenia, zobojętnienia, apatii?

Jeśli więcej niż sześć razy udzieliłeś odpowiedzi „tak” to zapewne:

Twoje dziecko ma problem z narkotykami i powinno nawiązać kontakt ze specjalistą.

Wykazujesz cechy osoby współuzależnionej – skontaktuj się ze specjalistą.

Twój dotychczasowy tryb życia nie prowadzi do samorealizacji i spełnienia twoich potrzeb marzeń.
Przeszkadzasz dziecku w skutecznej zmianie stylu życia i w leczeniu.

(Ankieta przygotowana według opracowania Monaru)