Możliwość żądania środków utrzymania po rozwodzie przez jednego małżonka od drugiego z nich, jest uzależniona przede wszystkim od tego, kto ponosi winę w rozkładzie pożycia małżeńskiego. Sąd orzekając rozwód ma obowiązek wskazać w wyroku, z czyjej winy nastąpił rozkład pożycia małżeńskiego. Istnieją w tym zakresie trzy możliwości:

Reklama

• rozwód nastąpił wyłącznie z winy jednego z małżonków,
• winę w rozkładzie pożycia ponoszą obydwoje małżonkowie,
• żaden z małżonków nie ponosi winy rozkładu pożycia małżeńskiego.

Sąd jednak może odstąpić od orzekania o winie, jeżeli małżonkowie wspólnie o to wnioskują. W takim przypadku przyjmuje się, że obydwoje małżonkowie są niewinni.

                   Jak się ma zatem wina do możliwości żądania alimentów?

Małżonek wyłącznie winny rozkładu pożycia małżeńskiego nie może żądać środków utrzymania od małżonka niewinnego, choćby znajdował się w niedostatku, a drugi małżonek był w doskonałej kondycji finansowej. Małżonek, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozkładu pożycia małżeńskiego, może żądać alimentów od drugiego małżonka, jeżeli znalazł się w niedostatku. W przypadku tym środków utrzymania może żądać zarówno małżonek uznany za niewinnego, jak i ten, który ponosi winę rozkładu pożycia wespół z drugim małżonkiem. Innymi słowy wyróżnia się dwa obowiązki:

• na wypadek niedostatku – w takiej sytuacji środków utrzymania może żądać małżonek, który nie został uznany za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa (współwinny, lub w sytuacji gdy sąd o tym w ogóle nie orzekał),
• na wypadek pogorszenia sytuacji majątkowej jednego z małżonków – alimentów można domagać się od drugiego z małżonków tylko wtedy, jeśli został on uznany za wyłącznie winnego rozpadu małżeństwa.

Adwokat                    

Zbigniew Król