Dźwięki tłumione, jako podstawowa barwa dźwięku używane są częściej w muzyce rozrywkowej, soul, funky, rockowej/metalowej – rzadziej w muzyce jazzowej. Możliwości większego lub mniejszego tłumienia dźwięków daje również (oprócz lewej ręki) specjalna technika gry prawej ręki.

Reklama

Tłumienie prawą ręką

Prawa ręka tłumi struny głównie po to, aby uzyskać charakterystyczną dla muzyki rockowej i metalowej barwę. Jej funkcja wytłumiania przydźwięków jest dodatkowa, a u dobrego gitarzysty – marginalna.

Grając na strunach wiolinowych tłumimy struny basowe wewnętrzną częścią dłoni na przedłużeniu kciuka. Kładziemy tę część dłoni na strunach basowych ok. 4-5 cm od mostka. W tym czasie krawędź dłoni spoczywa na mostku lub też za nim.

Gra staccato jest możliwa dzięki położeniu krawędzi dłoni ok. 1 cm od mostka/podstawka. Uzyskujemy w ten sposób większą stabilność ręki oraz możliwość wykonywania efektownych solówek dźwiękami tłumionymi, które m.in. są znakiem firmowym mistrzowskiego stylu gry Al Di Meoli.

Granie riffu z pauzami – aby uzyskać agresywne brzmienie akordów i jednocześnie czystą pauzę uderzamy struny szerokim atakiem (z wysokości 5-1- cm). W punkcie określającym koniec wybrzmiewania nuty kładziemy energicznie krawędź dłoni na wszystkie struny ok. 4-5 cm od mostka. Tłumienie to określa długość wybrzmiewającej i pauzy.

Tłumienie częściowe palcami lewej ręki

Akordy w podkładach zawierają od 2 do 6 składników dźwiękowych. Aby zabrzmiały z czadem, trzeba zaatakować je kostką szeroko z wysokości 5-10 cm. Przy tak mocnym uderzeniu nie mamy możliwości dokładnej selekcji atakowanych strun. Konieczne jest więc tłumienie niepotrzebnych strun, które realizujemy różnymi palcami lewej ręki (w tym również i kciukiem).

Andrzej Ossowski

http://magazyn.elubin.pl/poradnik-gitarzysty-1-technika-tlumienia-strun/